Την Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2015 πραγματοποιήθηκε η δίκη σε δεύτερο βαθμό του ολικού αρνητή στράτευσης Χάρη Ρίτσιου, υπό την παρουσία αλληλέγγυων συντρόφων/ισσών και αυτοοργανωμένων συλλογικοτήτων.
Τα τερτίπια των στρατοκρατών ξεκίνησαν με την απαγόρευση της εισόδου των αλληλέγγυων εντός του στρατοπέδου, με την αιτιολόγηση της επικινδυνότητας και «σχετικών μέτρων ασφαλείας» εξαιτίας των τρομοκρατικών επιθέσεων του Παρισιού. Τελικά, η είσοδος επετράπη, μετά από στοιχειώδεις πιέσεις των συγκεντρωμένων αλληλέγγυων.
Η δίκη του συντρόφου, η οποία αφορούσε δύο ανυποταξίες, ξεκίνησε με δύο ενστάσεις. Η πρώτη, περί αναρμοδιότητας των στρατιωτικών δικαστηρίων να δικάζει πολίτες και η δεύτερη, για την εκδίκαση του ολικού αρνητή στράτευσης για δεύτερη φορά για το ίδιο αδίκημα. Και οι δύο απορρίφθηκαν με συνοπτικές διαδικασίες από την έδρα. Η υπεράσπιση στη συνέχεια υπέβαλλε αίτημα συγχώνευσης των αδικημάτων σε ένα, κάτι που έγινε δεκτό από την έδρα.
Αρχίζοντας με τις καταθέσεις των μαρτύρων, ο πρώτος, προέβαλλε τους ξεκάθαρους συνειδησιακούς λόγους άρνησης του στρατού από το σύντροφο και τη συνεχή συμμετοχή του σε αγώνες αντίστασης και αλληλεγγύης από την πρώτη στιγμή πολιτικοποίησής του.
Ο δεύτερος μάρτυρας, σύντροφος ολικός αρνητής από την Ισπανία, που συμμετείχε στο εκεί αντιμιλιταριστικό κίνημα της δεκαετίας του ’90, αναφέρθηκε στη συμμετοχή του Χάρη στους κοινωνικούς αγώνες αλλά και την ξεκάθαρη στάση του ενάντια στο στρατό, το μιλιταρισμό και τα έθνη-κράτη. Επέμεινε στο ότι ο ρόλος του στρατού ήταν, είναι και θα είναι κατασταλτικός και πάντα στο πλάι των συμφερόντων του κεφαλαίου και των ανώτερων τάξεων. Ενώ αντίστοιχα στεκόταν, στέκεται και θα στέκεται απέναντι στα κατώτερα κοινωνικά στρώματα, δηλώνοντας παρών και έτοιμος να επέμβει αποκαθιστώντας την «ομαλότητα», σε κάθε περίπτωση δυναμικών κινητοποιήσεων ή/και εξεγέρσεων του «εσωτερικού εχθρού». Επίσης, έκανε αναφορές στις συνέπειες των αρνητών στράτευσης στην Ισπανία, και τις φυλακίσεις, αλλά ο πρόεδρος της έδρας εμπόδισε το σύντροφο να ολοκληρώσει την τοποθέτησή του χρησιμοποιώντας τη συνήθη τακτική συνεχούς διακοπής του, με την πρόφαση της μακρυγορίας και της «εκτός θέματος μαρτυρίας».
Στη συνέχεια, ακολούθησε η τοποθέτηση του διωκόμενου ολικού αρνητή, με την αρχική τοποθέτηση ότι ο ίδιος είναι αυτός που πρώτος έχει κρίνει τους θεσμούς εκμετάλλευσης και καταστολής του κράτους και του στρατού, πριν τον αναγορεύσουν ως κατηγορούμενο οι στρατοκράτες, μία ιδιότητα που προφανώς απορρίπτει. Ο σύντροφος πραγματοποίησε μια μικρή ιστορική αναδρομή της πορείας που τον οδήγησε στην επιλογή της ολικής άρνησης στράτευσης και της συμμετοχής του στα κοινωνικά κινήματα, αναφέροντας παράλληλα τα εγκλήματα του ελληνικού στρατού και το βιασμό της προσωπικότητας ενός στρατεύσιμου από τον δολοφονικό μηχανισμό του κράτους. Αναδείχθηκε επίσης η υποκρισία του θεσμού της αστικής δικαιοσύνης, με τα αναρίθμητα παραδείγματα ανύπαρκτης καταβολής ποινών σε δολοφονίες αγωνιστών από ένστολους ή μη κρατικούς υπηρέτες. Μετά από μια απόπειρα διακοπής της απολογίας του συντρόφου από την έδρα, η τοποθέτηση συνεχίστηκε μιλώντας για τις συνεχείς εκδικητικές διώξεις, τα πρόστιμα και τα κυνηγητά των ολικών αρνητών στράτευσης, κλείνοντας με την αναφορά στη ματαιότητα της όποιας απόπειρας φίμωσης και καταστολής τους.
Το δικαστήριο ύστερα από σύσκεψη επέβαλλε την ποινή των 12 μηνών φυλάκισης με 3ετή αναστολή, μετατρεπόμενη προς 5 ευρώ ημερησίως σε περίπτωση που σπάσει η αναστολή.
Η αποχώρηση των αλληλέγγυων έκλεισε με συνθήματα αλληλεγγύης μέσα στην αίθουσα προς το διωκόμενο και αντιμιλιταριστικά τρικάκια στο προαύλιο του στρατοπέδου.
* Πριν την έναρξη της δίκης του ολικού αρνητή στράτευσης Χάρη Ρίτσιου, εκδικάστηκε μία ανυποταξία της δεκαετίας του ’90, με τον κατηγορούμενο -άνω των ποινικά κολάσιμων 45 ετών, άνευ δικηγόρων και μαρτύρων υπεράσπισης- να δηλώνει πολιτικούς λόγους για την ανυποταξία του, πριν καταδικαστεί.
** Λίγο νωρίτερα, οι αλληλέγγυοι/ες έγιναν μάρτυρες μίας απρόσμενης στρατιωτικο-δικαστικής οικονομικής σαπουνόπερας, με έναν αξιωματικό να δικάζεται σε μόνιμη και απαρέγκλιτη στάση υπερήφανης στρατιωτικής προσοχής προς τους ένδοξους στρατοδίκες του, λόγω του ότι δεν επέστρεψε μία BMW αξίας 17.000 ευρώ και αγορασμένη με ανεξόφλητο δάνειο από τράπεζα, η οποία ενώ διεκδίκησε την κατάσχεση του εν λόγω οχήματος δεν ευτύχησε ποτέ να το ξανααντικρύσει, καθώς ο αξιωματικός το φυγάδευε στο στρατόπεδο στο οποίο υπηρετεί το πατριωτικό του λειτούργημα. Η δε έδρα, δεν είχε κανέναν δισταγμό (ή ηθική υπόσταση κατά άλλους) να αντικρούει το επιχείρημα του δικαζόμενου τέκνου της περί των ιδιαίτερων «οικονομικών δυσκολιών» που αντιμετωπίζει, με το αντεπιχείρημα της τρέχουσας γενίκευσης των οικονομικών δυσκολιών (από το κεφάλαιο και την πολιτική εξουσία που η ίδια υπηρετεί) που αγγίζουν ολόκληρο το ακροατήριο, γνωρίζοντας καλά ότι πολλοί από το ακροατήριο «χαίρουν» των «οικονομικών δυσκολιών» τους από τα στρατιωτικά πρόστιμα των 6.000 ευρώ που τους επιβάλλουν τα στρατολογικά γραφεία με τα οποία συνεργάζονται οι «αδέκαστοι» στρατοδίκες. Η επίδειξη θράσους, υποτέλειας, ιλαροτραγικών φράσεων και μιζέριας έλαβε τέλος με την καταδίκη του πατριώτη επίδοξου οδηγού και την δικαίωση της εθνικά υπερήφανης τραπέζης…
*** Φωτογραφία από έδρανο της αίθουσας του στρατοδικείου στο Ρουφ. Φασίστες και στρατός, μια σχέση αιώνιας αγάπης.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε από την Πρωτοβουλία για την Ολική Άρνηση Στράτευσης
